Najlepsze nokauty w historii boksu – top 50

Tworzenie rankingów, gdy kryteria oceny są niejasne i w dużej mierze zależą od subiektywnego „gustu i koloru”, to niewdzięczne zadanie. Zwłaszcza gdy autorzy chcą uchodzić za nieomylnych.

Ponieważ w tym przypadku jest to niemożliwe, każda taka lista to jedynie subiektywny punkt widzenia i kolejny powód do dyskusji na dany temat.

Poznaj najlepsze nokauty w historii boksu

W październiku 2022 roku na popularnym kanale YouTube Rummy’s Corner pojawiło się wideo zatytułowane: Top 50 najbardziej widowiskowych nokautów w boksie.

Wyniki rankingu zostały oparte na ankiecie, w której 25 respondentów przedstawiło swoje wersje top-25 najbardziej spektakularnych nokautów w historii boksu. W sumie wymieniono 243 nokauty. 50 najlepszych autor ankiety i kanału, Jeffrey Ciani, opatrzył krótkimi komentarzami.

Uważamy, że pod koniec roku nikt nie będzie miał nic przeciwko takiemu retrospektywnemu spojrzeniu.

Uwaga: wideo znajdziecie na końcu materiału.

50. 20 czerwca 1975 r. Carlos Zárate — KO 3 — Orlando Amores

Przyszły mistrz świata w wadze koguciej Meksykanin Zárate powalił rywala kombinacją prawego i dwóch lewych sierpowych w głowę.

49. 16 lutego 1970 r. Joe Frazier — RTD 4 — Jimmy Ellis

W walce o tytuł absolutnego mistrza wagi ciężkiej nieustraszony Amerykanin Frazier zdominował swojego rodaka Ellisa, dwukrotnie posyłając go na deski — szczególnie efektowny był lewy hak w trakcie akcji. W niewytłumaczalny sposób Jimmy zdołał kontynuować walkę, ale ostatecznie poddał się w przerwie.

48. 23 maja 1981 r. Wilfred Benítez — KO 12 — Maurice Hope

Portorykańczyk Benítez został mistrzem świata w trzeciej kategorii wagowej, odbierając tytuł WBC w wadze junior średniej Brytyjczykowi Hope'owi, nokautując go prawym w głowę przy linach.

47. 13 listopada 2021 r. Kiko Martínez — TKO 6 — Kid Galahad

Pierwsza obrona tytułu mistrza świata IBF w wadze piórkowej Galahada zakończyła się kompletną porażką — weteran i outsider z Hiszpanii Martínez najpierw powalił go prawym w 5. rundzie, a następnie w ten sam sposób zakończył walkę w 6. rundzie.

46. 30 listopada 1979 r. Marvin Johnson — KO 11 — Víctor Galíndez

Amerykanin Marvin Johnson został dwukrotnym mistrzem świata w wadze półciężkiej, odbierając tytuł WBA Argentyńczykowi Galíndezowi w 11. rundzie pojedynku, zakończonego potężnym lewym przez ramię.

45. 15 maja 1992 r. Michael Moorer — TKO 5 — Bert Cooper

Wspaniała wymiana ciosów w walce o wakujący tytuł WBO, w której obaj superciężarowcy wielokrotnie lądowali na deskach, zakończyła się w 5. rundzie po mocnym lewym sierpowym Moorera.

44. 11 maja 1981 r. Gerry Cooney — TKO 1 — Ken Norton

Były mistrz świata w wadze ciężkiej Norton nie miał odpowiedzi na atak niepokonanego pretendenta i został bezlitośnie zmiażdżony w narożniku ringu przy bierności sędziego już na początku swojej ostatniej walki w karierze.

43. 10 lipca 1971 r. Rubén Olivares — KO 4 — Efren Torres

Nietytułowa walka aktualnego mistrza w wadze koguciej Olivaresa i byłego mistrza w wadze muszej Torresa nie dotrwała do połowy: kontrowy lewy wyłączył Efrena w 4. rundzie.

42. 25 września 1962 r. Sonny Liston — KO 1 — Floyd Patterson

Koronacja czołowego pretendenta wagi ciężkiej Listona nie trwała długo. Już w pierwszej rundzie potrząsnął Pattersonem przy linach, po czym zasypał go serią lewego, prawego i lewego w głowę, posyłając go na deski.

41. 15 kwietnia 1985 r. Marvin Hagler — TKO 3 — Thomas Hearns

Niesamowita walka mistrza wagi średniej Haglera przeciwko byłemu mistrzowi w dwóch kategoriach Hearnsa trwała niecałe trzy rundy: kropkę postawił długi prawy wielkiego Marvina w głowę wielkiego Thomasa.

40. 19 października 1985 r. Lee Roy Murphy — KO 12 — Chisanda Mutti

W 12. rundzie walki o tytuł mistrza świata IBF w wadze junior ciężkiej obaj rywale, po wcześniejszym mocnym wymierzeniu sobie ciosów, trafili się prawymi i jednocześnie runęli na deski. Obecny mistrz, Amerykanin Murphy, zdołał wstać przed końcem liczenia sędziego, w przeciwieństwie do Mutti, dzięki czemu zachował tytuł.

39. 24 kwietnia 1931 r. Tony Canzoneri — KO 3 — Jack Kid Berg

Mimo że w ringu stanęli dwaj aktualni mistrzowie, nie doszło do wyrównanej walki. Posiadacz tytułu w wadze lekkiej Canzoneri pewnie wygrał dwie rundy z mistrzem w wadze junior lekkiej Bergiem, po czym znokautował go w trzeciej lewym sierpowym i prawym w głowę. Co ciekawe, dwie inne walki tych rywali, w których wymienili się zwycięstwami, trwały pełną dystansu 10 i 15 rund.

38. 30 października 1974 r. Muhammad Ali — KO 8 — George Foreman

Legendarny „Grom w dżungli”, do którego Foreman podszedł jako niepokonany mistrz wagi ciężkiej i faworyt wielu, okazał się kolejnym triumfem „Największego” Alego. Logicznym zakończeniem pojedynku legend było wspaniałe combo Muhammada i finisz w 8. rundzie.

37. 2 sierpnia 1980 r. Thomas Hearns — TKO 2 — Pipino Cuevas

Pierwszy tytuł w karierze legendarnego Hearnsa. Pas WBA w wadze półśredniej odebrał Meksykaninowi Cuevasowi bez większego trudu, posyłając Pipino na deski dwoma prawymi w głowę.

34-36. Tutaj trzy walki mają równą liczbę punktów.

28 marca 1981 r. Michael Spinks — KO 4 — Marvin Johnson

Dwukrotny mistrz świata w wadze półciężkiej Johnson, mimo wszelkich starań, nie zdołał powstrzymać wspinaczki Spinksa po światowy tytuł, natrafiając na lewy z dołu i lądując na deskach.

27 czerwca 1972 r. Bob Foster — KO 4 — Mike Quarry

Foster po raz pierwszy bronił tytułu zjednoczonego mistrza (WBA, WBC) w wadze półciężkiej i zadał pierwszej porażki w karierze Quarry'emu, znokautowując go brutalnym lewym hakiem.

13 stycznia 1954 r. Ezard Charles — KO 2 — Bob Satterfield

Były mistrz świata w wadze ciężkiej Charles stoczył walkę na przeciwnych kursach ze swoim skromnym rodakiem i w drugiej rundzie powalił go perfekcyjnym combo lewy-prawy-lewy.

33. 15 marca 1996 r. David Tua — KO 1 — John Ruiz

Zaledwie 19 sekund potrzebował nieustraszony Samoańczyk Tua, by unicestwić „Cichego” Ruiza. Co jednak nie przeszkodziło Johnowi w przyszłości zostać mistrzem świata, podczas gdy David nigdy nie zdobył żadnego prestiżowego pasa.

32. 28 listopada 1980 r. Matthew Saad Muhammad — KO 4 — Lottie Mwale

Finał piątej obrony tytułu mistrza świata WBC w wadze półciężkiej Muhammada okazał się przerażająco piękny: rozłożysty prawy trafił w gardę, ale lewy sierpowy trafił dokładnie w cel, wybijając Mwale ochraniacz na zęby i posyłając go w głęboki nokaut.

31. 4 kwietnia 1990 r. Donovan Ruddock — TKO 4 — Michael Dokes

Na nieszczęście byłego mistrza wagi ciężkiej Dokesa, w 4. rundzie po celnej lewej od rywala nie upadł, lecz usiadł na linach w narożniku. Ruddock kontynuował atak na bezbronny cel, wbijając dwa potężne lewe haki. Michael nie miał już szans na kontynuację.

30. 5 listopada 1994 r. George Foreman — KO 10 — Michael Moorer

Beznadziejnie przegrywając na punkty, Foreman w 10. rundzie stworzył historię, powalając Moorera prawym w podbródek i w wieku 45 lat zostając najstarszym mistrzem świata wagi ciężkiej w historii boksu.

29. 15 stycznia 1990 r. George Foreman — TKO 2 — Gerry Cooney

W drodze do odzyskania tytułu w wadze ciężkiej Foreman rozgromił byłego pretendenta Cooneya, najpierw posyłając go na deski w 2. rundzie, a następnie dobijając lewym sierpowym i prawym prostym w już zawieszoną w próżni głowę.

28. 20 marca 1982 r. Prudencio Cardona — KO 1 — Antonio Avelar

Druga obrona tytułu WBC w wadze muszej okazała się dla Meksykanina Avelara prawdziwym koszmarem. Kolumbijczyk Cardona od razu rzucił się na niego z nieustanną serią ciężkich ciosów i ostatecznie osiągnął swój cel, miażdżąc go przy linach.

27. 17 listopada 2001 r. Lennox Lewis — KO 4 — Hasim Rahman

W kwietniu 2001 roku Rahman stał się autorem głośnej sensacji, nokautując Lewisa w 5. rundzie walki o tytuły WBC/IBF w wadze superciężkiej. Na rewanż Lennox wyszedł z innym nastawieniem i rozstawił wszystkich po kątach, niszcząc Hasima perfekcyjną kombinacją lewy-prawy.

26. 29 kwietnia 1995 r. Vincent Pettway — KO 6 — Simon Brown

Pettway był mistrzem świata IBF w wadze junior średniej niecały rok i zanotował tylko jedną udaną obronę, ale za to zapisał się w niej w najbardziej spektakularny sposób, równając z deskami byłego mistrza w dwóch kategoriach Browna perfekcyjnym lewym na wprost.

25. 18 lipca 1987 r. Mike McCallum — KO 5 — Donald Curry

Szósta obrona tytułu mistrza świata WBA w wadze junior średniej McCalluma stała się spotkaniem z byłym mistrzem o kategorię niżej Currym. Ten ostatni prowadził po czterech rundach na kartach wszystkich sędziów, ale wtedy do akcji wkroczył rozłożysty lewy boczny Mike'a i postawił piękną kropkę w pojedynku.

24. 16 kwietnia 1952 r. Sugar Ray Robinson — KO 3 — Rocky Graziano

Próba odzyskania tytułu mistrza świata w wadze średniej zakończyła się dla Graziano niepowodzeniem, choć promyk nadziei pojawił się na początku trzeciej rundy, gdy zatrzymał atakujący poryw Robinsona lewym „za kołnierz” Sugar Raya, który znalazł się na deskach. Jednak wkrótce po wznowieniu walki Robinson przeprowadził błyskawiczną kombinację i znokautował Rocky'ego celnym prawym.

23. 30 lipca 1988 r. Julian Jackson — TKO 3 — Buster Drayton

Wybitnemu nokauterowi Jacksonowi wystarczyło jedno trafienie, by powalić kogokolwiek. Tak też było i tym razem, gdy skutecznie obronił tytuł WBA w wadze junior średniej, przybijając do desek byłego mistrza Draytona potężnym lewym bocznym.

22. 22 czerwca 1938 r. Joe Louis — KO 1 — Max Schmeling

Zemsta Louisa za pierwszą porażkę w karierze dwa lata wcześniej była bezlitosna. Kilkakrotnie posyłając Maxa na deski, Joe ostatecznie rozprawił się z nim w niecałą rundę rewanżu o koronę wagi ciężkiej.

21. 24 maja 1968 r. Bob Foster — KO 4 — Dick Tiger

Daleko nie pierwsze, ale ostatnie w karierze przebywanie Tygrysa na szczycie mistrzowskim zostało nagle przerwane w trakcie czwartej rundy, gdy jego głowa spotkała się z potężnym lewym hakiem Fostera.

20. 25 kwietnia 1998 r. Roy Jones Jr. — KO 4 — Virgil Hill

Jedyna porażka czystym nokautem w karierze mistrza świata w dwóch kategoriach Hilla miała miejsce w nietytułowym pojedynku z będącym u szczytu formy Royem, który tak mocno uderzył w korpus Virgila, że ten runął i nie był w stanie kontynuować.

19. 20 czerwca 1960 r. Floyd Patterson — KO 5 — Ingemar Johansson

Rok wcześniej Johansson dosłownie zetarł Pattersonem deski ringu, siedmiokrotnie powalając go w decydującej trzeciej rundzie. Natychmiastowy rewanż, w którym znów stawką był tytuł mistrza świata wagi ciężkiej, zakończył się zupełnie inaczej. Floyd nie powalał rywala tak często, ale zrobił to znacznie mocniej, posyłając go na deski pięknym lewym w trakcie akcji.

18. 27 czerwca 1988 r. Mike Tyson — KO 1 — Michael Spinks

Od walki między absolutnym mistrzem wagi ciężkiej Tysonem a liniowym mistrzem Spinksem, którzy wchodzili do ringu bez porażek, oczekiwano choć odrobiny intrygi. Ale nic z tego. Mike najpierw posadził rywala na deskach prawym w korpus, a wkrótce potem prawym, ale w głowę, posłał go na deski. I to wszystko w ciągu pierwszych trzech minut.

Zapoznaj się z całą historią Mike'a Tysona pod tym linkiem.

17. 26 lipca 1986 r. Mike Tyson — TKO 1 — Marvis Frazier

Na kilka miesięcy przed zdobyciem pierwszego tytuł w karierze i zaledwie dwa tygodnie po poprzednim wejściu do ringu Tyson nie zauważył syna legendarnego Joe Fraziera, bezlitośnie miażdżąc go w pierwszej rundzie.

16. 25 marca 1989 r. Michael Nunn — KO 1 — Sumbu Kalambay

Walka miała być unifikacyjna, ale Kalambay stracił tytuł WBA na rzecz Nanna, więc stawką był tylko należący do Michaela tytuł IBF w wadze średniej. W rezultacie Nunn tak się wściekł, że znokautował rywala lewym prostym wkrótce po rozpoczęciu walki.

15. 11 lutego 1990 r. James Douglas — KO 10 — Mike Tyson

To z pewnością nie najpiękniejszy, ale bez wątpienia jeden z najgłośniejszych nokautów w historii boksu. Wydawało się, że Tyson jest niezniszczalny, ale Douglas w 10. rundzie zaskoczył wszystkich, posyłając go na deski.

14. 6 grudnia 1985 r. Donald Curry — KO 2 — Milton McCrory

Pojedynek o tytuł absolutnego mistrza w wadze półśredniej między Currym (WBA, IBF) a McCrorym (WBC) okazał się krótki: w drugiej rundzie Curry najpierw mocno powalił rywala lewym bocznym, a gdy ten ku zaskoczeniu wielu zdołał wstać i kontynuować, natychmiast ostatecznie go znokautował celnym prawym.

13. 22 listopada 1986 r. Mike Tyson — TKO 2 — Trevor Berbick

Tyson został najmłodszym mistrzem świata w historii wagi superciężkiej, od razu rzucając się na doświadczonego rywala. Berbick nie miał odpowiedzi i nie zdołał odpowiednio wstać po drugim nokdaunie przed końcem liczenia sędziego.

12. 18 października 1991 r. Ray Mercer — TKO 5 — Tommy Morrison

Pewne kroki Morrisona w kierunku pierwszego w karierze walki o tytuł nie przyniosły mu upragnionego rezultatu. Morrison pewnie rozpoczął walkę z mistrzem WBO w wadze ciężkiej Mercerem, ale w 5. rundzie został potrząśnięty i brutalnie dobity przy linach.

11. 31 marca 1980 r. Mike Weaver — KO 15 — John Tate

Tate'owi wystarczyło przetrwać ostatnią minutę 15-rundowej walki, by zachować tytuł WBA w wadze superciężkiej, ale Weaver zdołał wyrwać zwycięstwo, nokautując niepokonanego faworyta miażdżącym lewym hakiem.

10. 15 maja 2004 r. Antonio Tarver — TKO 2 — Roy Jones Jr.

To, że Jonesowi niełatwo przyszło powrót z wagi ciężkiej do półciężkiej, było widać już po jego pierwszej walce z Tarverem, którą wygrał na punkty. Rewanż sześć miesięcy później ostatecznie zamknął okres świetności Roya jako boksera — lewy hak Tarvera zdecydowanie zakończył karierę Jonesa.

9. 31 marca 1980 r. Sugar Ray Leonard — KO 4 — Dave Green

Po zwycięstwie nad wielkim Wilfredem Benítezem, które przyniosło mu pierwszy w karierze tytuł mistrza świata, pierwsza obrona przeciwko pretendentowi w postaci Greena wydawała się „Słodkiemu” Rayowi łatwym spacerkiem. Dwie szybkie, ale potężne dwójki w 4. rundzie zniszczyły mistrzowskie nadzieje Brytyjczyka.

8. 2 maja 2009 r. Manny Pacquiao — KO 2 — Ricky Hatton

Pacquiao nie zdobył tytułu mistrza świata w jednej z prestiżowych wersji w wadze junior półśredniej, ale za to odniósł tam jedno z najjaśniejszych zwycięstw, całkowicie rozbijając Hattona w zaledwie dwie rundy. Dwa nokdauny w początkowej fazie i czysty nokaut w ostatnich sekundach drugiej trzyminutówki.

7. 20 listopada 2010 r. Sergio Martínez — KO 2 — Paul Williams

Porażka Martíneza z Williamsem na punkty pod koniec 2009 roku była tak kontrowersyjna, że rewanż był nieunikniony. Ale nikt nie spodziewał się, że wszystko rozstrzygnie się tak szybko. W drugiej rundzie obaj ruszyli z lewymi, ale Sergio wystrzelił i trafił pierwszy. I nic więcej nie było potrzebne.

6. 18 lipca 1951 r. Jersey Joe Walcott — KO 7 — Ezard Charles

Walcott to doskonały przykład potwierdzający powiedzenie, że jeśli długo się męczysz, to coś w końcu osiągniesz. To była jego trzecia walka z Charlesem — dwie poprzednie przegrał na punkty. I piąta próba zdobycia tytułu najlepszego superciężkiego — wcześniej Jersey Joe zawsze przegrywał. Tym razem jednak szczęście się do niego uśmiechnęło i w 7. rundzie powalił Ezarda pojedynczym lewym z dołu.

5. 23 września 1952 r. Rocky Marciano — KO 13 — Jersey Joe Walcott

Marciano przegrywał swoją pierwszą w karierze walkę o tytuł mistrza świata na kartach wszystkich sędziów, ale w 13. rundzie, w momencie, gdy aktualny mistrz Walcott „ładował” prawą do potężnego ciosu, sam posłał swoją zabójczą prawą dokładnie w cel, posyłając Jersey Joe na deski.

4. 8 grudnia 2012 r. Juan Manuel Márquez — KO 6 — Manny Pacquiao

Márquez i Pacquiao stoczyli trzy tak zacięte i wyrównane walki, że nie udało im się wyłonić zwycięzcy. Czwarta walka okazała się tak jednoznaczna, jak to tylko możliwe.

3. 1 maja 1957 r. Sugar Ray Robinson — KO 5 — Gene Fullmer

Na początku 1957 roku Fullmer odebrał Robinsonowi tytuł mistrza świata w wadze średniej, wygrywając 15-rundową walkę na punkty. Rewanż pięć miesięcy później trwał znacznie krócej — Sugar Ray machnął lewym bocznym w stronę nadchodzącego rywala, a ten „z jakiegoś powodu” upadł na deski.

2. 24 listopada 1990 r. Julian Jackson — KO 4 — Herol Graham

Jackson został mistrzem świata w drugiej kategorii wagowej, zdobywając wakujący tytuł WBC w wadze średniej. Graham pewnie rozpoczął walkę i zwiększał przewagę, aż natrafił na potężny prawy na wprost. I kto teraz pamięta o przewadze Herola…

1. 15 czerwca 1984 r. Thomas Hearns — TKO 2 — Roberto Durán

I-i-i-i — zwycięzca! Druga próba Durána, by zostać mistrzem świata w czwartej kategorii wagowej, również nie powiodła się. Ale jeśli Haglerowi przegrał na punkty, to od mistrza WBC w wadze średniej Hearnsa dostał maksymalnie mocno. Dwa nokdauny w pierwszej rundzie i brutalny nokaut w drugiej. Roberto zdobędzie ten tytuł za trzecim razem, ale dopiero w 1989 roku.

A oto obiecane wideo:

Najlepsze nokauty 2024 roku w boksie

17 lutego amerykański piórkowy Bruce Carrington brutalnie znokautował reprezentanta Norwegii Bernarda Torresa, mocno uderzając prawym w 4. rundzie.

8 marca gwiazda MMA z Kamerunu Francis Ngannou przekonał się, że przecenił swoje siły na bokserskim ringu, lądując na deskach po ciosie byłego mistrza z Wielkiej Brytanii Anthony'ego Joshuy w 2. rundzie.

21 lipca amerykański topowy pretendent w wadze lekkiej Ashton Sylve pięknie dominował reprezentanta Kanady Lucasa Bahdiego, aż w 6. rundzie dostał dwa prawe krzyżowe i sam wylądował na deskach.

11 sierpnia Amerykanin Angelo Leo odebrał Meksykaninowi Luisowi Alberto Lópezowi tytuł mistrza świata IBF w wadze piórkowej. Sensacja nastąpiła w 10. rundzie: Leo skontrował leniwy cios mistrza lewym hakiem, posyłając Lópeza na deski.

1 września wschodząca gwiazda wagi superśredniej Amerykanin Diego Pacheco spotkał się z doświadczonym Polakiem Maciejem Suleckim i brutalnie znokautował wcześniej niepokonanego przed czasem rywala ciosem w korpus w 6. rundzie.

10 listopada mistrz wagi junior piórkowej Amerykanin Jesse Rodriguez skutecznie obronił tytuł, powalając w 3. rundzie Meksykanina Pedro Guevarę.